15.02.2013 Үәт, ҡыҙыҡ!

Бер ир һыбай барғанда, ауылдың халыҡ күп йөрөй торған еренә еткәс, атынан ҡолап төшә. Быны күреп торған кешеләр көлә башлаған. Ир тегеләргә:
– Һеҙ нимәгә көләһегеҙ? – тип асыулана. – ҡолап төшмәгән булһам да, ошо урынға еткәс, үҙем дә төшмәксе инем. Былай яҡшыраҡ та булды, миңә, һикереп төшөп, көсөмдө әрәм итергә тура килмәне.

* * *
Әкрәм бер танышын осрата:
– Шунан, хәлдәрең нисек?
– Нисек тип ни, тапһам – ашайым, тапмаһам, ас йәшәйем, – тигән тегеһе.
Ир уға бик оҙаҡ йәлләп ҡарап торған да:
– Эй, меҫкенкәй, беҙҙең ҡала эттәренә оҡшағанһың икән дә, – тигән.

* * *
Бер бик шаян кеше булған. Кемдер унан көлмәксе булып:
– Әйтсе, ни өсөн ҡаҙ бер аяғын күтәреп тора? – тип һораған.
– Икенсе аяғын да күтәрһә, ул мотлаҡ ҡолаясаҡ, – тигән ир.


* * *
Бер ир психиатрға килә лә:
– Табип әфәнде, инде өсөнсө ай төшөмә бер үк ҡатын инә, – ти.
– Инһә һуң? – тип аптырай табип.
– Ялҡытты.

* * *
«Һуҡырҙар йәмғиәтенә һыйпағанда белеп булырлыҡ бик сибәр секретарь ҡыҙ талап ителә».

* * *
ҡатын, иренең көн һайын эсеүенән ялҡып:
– Түҙерлегем ҡалманы, туҡтай­һыңмы-юҡмы, шул араҡынан күпме кеше үлгәнен, ана, зыярат­ҡа барып ҡарап ҡайт, – ти. Икенсе көндө ир һуң ғына ҡайтып инә лә:
– Барҙым һин әйткән ергә. Тик унда «ҡәйнәһенән», «Коллек­тивтан», «ҡатынынан», «Балала­рынан» тигән веноктар ғына, ә «Араҡынан» тигән яҙыу күрмәнем, – тигән.

* * *
– Беҙ – табиптарҙың ике генә теләге бар: «ярлы-ябаға бер ваҡытта ла ауырымаһын, ә байҙар, киреһенсә, бер ваҡытта ла һауыҡмаһын».

* * *
Балалары әсәһенең сумкаһын аҡтара.
– Һеҙгә сит кешенең сумкаһын аҡтарырға оят түгелме? – ти әсәләре.
– Әсәй, һиндә сит кеше сумкаһымы ни?..

* * *
Ирле-ҡатынлы бик тығын автобуста китеп бара. Бер аҙҙан ҡа­тын, тулҡынланып:
– Был – минең ҡулым. Быныһы һинеке. ҡыҙыҡ. Ә сумкам ҡайҙа? – тип ҡысҡырып ебәрә.